سادس/خوزستان یک مربی تیم های فوتبال پایه می گوید ای کاش آنقدر که سطح تیم ملی فوتبال ایران با حضورهای متوالی در جام جهانی بالا رفته است، ذره ای هم اعتبار فوتبال رده های پایه کشور می رفت.
محسن بابادی در گفت و گو با سادس، اظهارکرد: معتقدم حالا که این قدر سطح فوتبال تیم ملی بزرگسالان کشور با حضورهای پیاپی در جام جهانی در چشم جهانیان بالاتر رفته، ای کاش ذره ای هم اعتبار فوتبال رده های پایه ما در نگاه آسیایی ها و حداقل خودمان بالاتر می رفت. در حقیقت مقوله فوتبال ایران یک ساختار تماما گسسته است و شکافی عمیق بین فوتبال پایه و بزرگسالان ما وجود دارد و همین موضوع را نیز در استان هایی از جمله خوزستان شاهد هستیم.
وی ادامه داد: به نظر من در رده پایه، فوتبال کشور ساز خود را می زند و در رده بزرگسالان نیز به همین شکل. به اعتقاد من نتیجه گرایی و موفقیت نسبی ما در رده سنی بزرگسالان در سطح آسیا و جهانی بیشتر شبیه معجزه است. اصلا برایم قابل هضم نیست که با این سطح بالای بی برنامگی، بی نظمی و به هم ریختگی در رده های پایه و تیم های ملی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید چگونه در رده بزرگسالان این قدر راحت به جام جهانی صعود می کنیم.
این مربی فوتبال بیان کرد: معتقدم تنها دلیل نیز وجود بازیکنان نخبه، استثنایی و لژیونرها است و دیگر هیچ. مگر می شود تمام تیم های رده های پایه فوتبال این مملکت زنگ تفریح تیم های درجه 2 و 3 آسیا باشند اما در رده بزرگسالان این گونه عمل کنیم؟ اگر نگاهی به بازیکنان ملی رده های نونهالان تا امید طی دو دهه اخیر بیندازید، مشاهده می شود به ندرت بازیکنان این رده ها به استقلال، پرسپولیس و خصوصا تیم ملی بزرگسالان رسیده باشند و بازیکنانی مثل جهانبخش، طارمی، دژاگه، انصاری فرد، محرمی، امیری، صیادمنش، آزمون و … هم خودشان در این تیم ها حضور داشته اند. پس این مهم حاک از این موضوع است که ضمن عدم اجرای کار اصولی و صحیح در رده های پایه در سطح ملی، گزینش و انتخاب بازیکنان نیز درست صورت نمی گیرد و کسانی که این کاره نبوده و به هر شکل پیراهن تیم ملی را می پوشند، کم کم از گود کنار رفته و نهایتا در رده بزرگسالان جای خود را به شایستگان می دهند.
وی ادامه داد: مشکل دیگر انتخاب نادرست مربیان رده های پایه است که فقط دنبال مهره های سوخته و مربیان بدون تیم سرخابی هستند، نه مربیان کاربلد و متخصص در فوتبال پایه. مربی ای که در بزرگسالان 6 ساله بدون تیم است و در حقیقت مربیگری اش به پایان رسیده، مشخص نیست چگونه به نیمکت تیم ملی در رده های پایه می رسد! سوال دیگر اینکه مگر نه این که هر ساله تیم های خوزستانی که گل سرسبد آن ها فولاد است، در تمامی رده ها یا قهرمان است یا نایب قهرمان، پس چرا این قدر انگشت شمار از این تیم ها به رده های مختلف تیم های ملی دعوت می شود و همان ها هم که دعوت می شوند نیمکت نشین می کنند؟ پس یا مربیان رده های پایه در سطح ملی این کاره نیستند یا مشکل جای دیگری است که بازیکنانی که از دادن یک پاس سالم عاجزند، فیکس تیم ملی هستند و باید گفت لله و اعلم.
بابادی عنوان کرد: خوزستان مهد فوتبال کشور است اما بازیکنان و مربیان آن ها تنها در روی نیمکت تیم های ملی شاهد باخت های مفتضحانه رده های مختلف هستند. چرا از تیم قهرمان نونهالان سال گذشته فوتبال کشور، هیچ بازیکنی در تیم ملی نوجوانان حضور ندارد؟ هم اکنون ۱۵ مربی خوزستانی را می شناسم که طی دو دهه قبل از نونهالان تا امید هر کدام بیش از ۶ عنوان قهرمانی تا عنوان سومی در کارنامه دارند اما مسولان فدراسیون کجایند که آن ها را ببینند. همین ندیدن ها است که آبروی فوتبال ملی را برده و با غرور ۹۰ میلیون ایرانی داخل و خارج کشور بازی کرده و مقابل افغانستان این گونه سنگ روی یخ می شوند.
وی گفت: تنها راه نجات فوتبال پایه کشور در این شرایط نابسامان برنامه ریزی و پرداختن به مقوله آموزش و استفاده از افراد متخصص و حتی مربیان و بازیکنان خوزستانی به عنوان شالوده رده های سنی مختلف است.
انتهای پیام