زن و شوهر در زندگی مشترک وظیفه دارند عیوب یکدیگر را بپوشانند، اما باید توجه داشت که خودسازی و اصلاح‌نفس اولین قدم برای کمک به دیگری است؛ چون تلاش برای اصلاح دیگری آدابی دارد و فرد باید دارای ویژگی‌هایی باشد تا بتواند در این مسیر به‌خوبی عمل کند.
در دين اسلام تأکید شده که زن و شوهر نه‌تنها نباید عیب‌های همدیگر را برملا کنند، بلکه مانند لباس باید آن‌ها را بپوشانند. همان‌طور که خداوند متعال در آیه187 سوره مبارکه بقره درباره روابط زن و شوهر فرموده: «هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ/ آن‌ها برای شما لباس و پوشش و شما هم برای آنان لباس و پوشش هستید.» در تشبیه همسر به لباس، نکات بسیاری وجود دارد؛ ازجمله اینکه لباس عیوب انسان را می‌پوشاند و هریک از زن و مرد هم باید عیوب و نارسایی‌های یکدیگر را بپوشانند.
خودسازی و اصلاح‌نفس
همسران هم باید به‌طور کامل نقص‌ها و مشکلات یکدیگر را از دیگران مخفی نگه‌دارند و در این خصوص به‌هیچ‌وجه کوتاهی نکنند. هرچند که زن و شوهر در زندگی مشترک وظیفه دارند عیوب یکدیگر را بپوشانند، اما باید توجه داشت که خودسازی و اصلاح‌نفس اولین قدم برای کمک به دیگری است؛ چون تلاش برای اصلاح دیگری آدابی دارد و فرد باید دارای ویژگی‌هایی باشد تا بتواند در این مسیر به‌خوبی عمل کند.
نبی مکرم اسلام(ص) درباره خودسازی و اصلاح‌نفس فرموده: «هیچ عیبی بالاتر و بدتر از این نیست که انسان عیب‌های دیگری را ببیند، اما از عیب‌های خودش غافل باشد.» امیرالمؤمنین(ع) نیز در کتاب غررالحکم فرموده: «مرد را همین زیرکی بس که عیوب خود را بشناسد. در نادانی مرد همین بس که عیوب خویش را نشناسد.»
بنابراین اگر خانم یا آقایی قصد دارد تا عیوب رفتاری و گفتاری همسرش را تصحیح کند، خوب است به عیوب خودش هم دقت کند؛ چراکه گاهی امکان دارد زن و شوهری هنگام مشاجره فقط به عیوب یکدیگر توجه کنند. حدیثی از پیامبر اکرم(ص) است با این مضمون: «لغزش‌های مؤمنان را جست‌و‌جو نکنید؛ زیرا هرکسی لغزش‌های برادرش را جست‌و‌جو کند، خدا لغزش‌های خودش را دنبال می‌کند و هرکسی خدا لغزش‌هایش را دنبال کند، رسوایش می‌سازد؛ اگرچه در درون خانه‌اش باشد.»
حالا اگر کسی می‌خواهد رسوا نشود و صبوری همسرش در برابر عیوب به زبان نیامده و مطرح نشود، بهتر است خودش عیب‌جویی را کنار بگذارد و به‌جای پرداختن به بدی‌ها و مشکلات اخلاقی همسرش به خوبی‌ها و مهربانی‌های او دقت داشته باشد. گاهی زن و شوهر به‌دلیل عادت‌کردن به تذکرات همسر خود، نسبت به مطالب او بی‌توجه می‌شوند و دیگر عیب‌هایی را که او یادآوری می‌کند، جدی می‌گیرند.
عیب‌جویی از زشت‌ترین عیب‌ها
امکان دارد تذکرات مداوم یکی از همسران موجب مشاجره و دلخوری دیگری شود، اما در این زمان چه باید کرد تا همسرمان نسبت به تذکرات ما توجه داشته باشد و آن‌ها را جدی بگیرد؟ امیرالمؤمنین(ع) در کتاب غررالحکم فرموده: «عیب‌جویی از زشت‌ترین عیب‌ها و بدترین گناهان است.»
آن حضرت در حدیث دیگری فرموده: «باید منفورترین مردم نزد تو و دورترین آن‌ها از تو کسی باشد که بیش از همه عیب‌جوی مردم است.» کارشناسان معتقدند که راه‌حل این مشکل، توجه به محاسن همسر است؛ اما این گروه از خانم‌ها بدون توجه به خوبی‌های همسر خود آن‌قدر درباره کوچکترین ایرادات و کمبودهای همسرشان فکر می‌کنند که در ذهن‌شان تبدیل به مشکلی بزرگ و غیرقابل‌حل می‌شود. از همه بدتر وقتی است که افکارشان را بر زبان می‌آورند و با خرده‌گیری و سرکوفت‌زدن می‌خواهند خود را آرام کنند. طبیعی است مرد هراندازه که صبور باشد، بعد از مدتی آتش خشمش شعله‌ور می‌شود و جاروجنجال راه می‌اندازد.
بنابراین زنی که بنا را بر ایراد گرفتن و مطرح‌کردن نقص‌های همسرش گذاشته، دچار عذابی در زندگی می‌شود که آرامش را از او سلب می‌کند. حال اگر خانم یا آقا برای تذکر دادن ایراد همسرش، ابتدا از خوبی‌ها و محاسن او بگوید و از او به‌دلیل داشتن خصلت‌های پسندیده تعریف و تمجید کند، به‌طور ناخودآگاه زمینه را برای درک عیب‌ها در او ایجاد کرده است.