سادس/فارس در شب زیبای حافظیه که با جشن صدرنشینی طلایی پوشان همراه بود، تنها نقطه تاریک را می‌توان رعایت نکردن احترام به هواداران عنوان کرد. هوادارانی که به زعم همگان “سنگ تمام” گذاشته و مثل همیشه برادری‌شان را اثبات کردند.
به گزارش خبرنگار سادس، در دیدار تیم‌های فجرشهید سپاسی شیراز و استقلال ملاثانی از هفته یازدهم جام آزادگان، شاهد حضور چشمگیر مردم فوتبال‌دوست شیراز در ورزشگاه قدیمی شهر بودیم. اهالی فوتبال شیراز کمتر به خاطر دارند که در سال‌های حضور تیم‌های این شهر در لیگ دسته اول، جمعیتی به اندازه “سه جایگاه بزرگ”در ورزشگاه حافظیه کنار یکدیگر قرار گرفته باشند تا تیمشان را به صدر جدول هدایت کنند.
تماشاگران در روز پنجشم ۹۰ دقیقه طلایی پوشان را تشویق کردند و در پایان نیز جشن باشکوهی را با اعضای تیمشان برپا کردند. اما آیا رفتاری که با تماشاگران می‌شود متناسب با هزینه، زمان، انرژی و از همه مهمتر؛ عشقی که آنها پای تیم شهرشان می‌گذارند، هست؟
بی‌توجهی به شأن هوادار را می‌توان از همان درب ورودی مشاهده کرد. جایی که به رغم حضور تعداد زیادی از تماشاگران در راهروی ورودی ورزشگاه، تنها بخش کوچکی از درب‌های بزرگ ورودی سکوها باز نگه داشته شده تا ماموران زحمتکش نیروی انتظامی به بازرسی بدنی یکایک علاقه‌مندان بپردازند.
بازرسی بدنی یکی از وظایف مهم ماموران است که باید به بهترین نحو انجام شود. با حفظ احترام مردم و با نهایت دقت. اما چیزی که عصر پنجشنبه شاهد بودیم، هیچ‌یک از این دو فاکتور مهم را نداشت. تماشاگران مجبور بودند به صورت بسیار فشرده و با مشقت فراوان، از آن ورودی تنگ عبور کنند و ماموران هم با توجه به هجوم جمعیت و بی‌نظمی ناشی از آن، نمی‌توانستند زمان کافی را به بازرسی بدنی افراد اختصاص دهند.
نصب نشدن گیت‌های ورودی استادیوم – با وجود اخطارهای پیاپی اما کم رمق مسئولان فدراسیون در سال‌های اخیر- یکی از علل رقم خوردن این وضعیت ناخوشایند به شمار می‌رود. اما پیش از نصب گیت نیز می‌توان با اندیشیدن تدابیری ساده، کیفیت کار را بهبود بخشید. به عنوان مثال، کافی بود که درب‌های ورودی به طور کامل باز شده و هر یک از ماموران به بازرسی بخشی از هواداران بپردازند.
یکی دیگر از مسائل آزاردهنده در ورزشگاه حافظیه-که البته تنها به این ورزشگاه مربوط نمی‌شود و مشکل تمامی ورزشگاه‌های کشور است- شماره‌گذاری نشدن صندلی‌ها و اجرا نشدن بلیت فروشی الکترونیکی است. چیزی که سالیان سال است در سایر کشورهای جهان اجرا می‌شود و حالا یکی از بدیهی‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین ملزومات آنها به شمار می‌رود، اما در کشور ما معلوم نیست به چه علت همچنان مغفول مانده و باعث مشقت تماشاگران می‌شود.
مزیت اصلی شماره‌گذاری صندلی‌ها و خرید بلیت الکترونیکی توسط هواداران، مشخص شدن دقیق صندلی افراد است که باعث می‌شود همه با خیال راحت، سر ساعت معین به ورزشگاه آمده و سر جای خود بنشینند. در حالی‌که در ورزشگاه‌های کشورمان، حتی اگر ساعت‌ها قبل به ورزشگاه آمده و در جای مورد علاقه خود نشسته باشید، باید تا پایان مسابقه از جایتان تکان نخورید، چون اگر برای خرید مواد غذایی یا رفتن به سرویس بهداشتی، صندلی خود را ترک کنید، ممکن است دیگر نتوانید روی همان صندلی بنشینید!
این‌ها شاید مسائل پیش پا افتاده‌ای به نظر برسند و تماشاگران هم دیگر با آن خو گرفته باشند، اما بدون شک در ناخودآگاه این علاقه‌مندان، آزار دهنده هستند.
مساله مهم بعدی، وضعیت اسفبار سرویس‌های بهداشتی ورزشگاه حافظیه است. سرویس‌هایی بدون نور، کثیف، بدون مایع دستشویی و به نسبت تعداد تماشاگران حاضر در استادیوم، بسیار کم تعداد!
تنها دقیقه‌ای پس از سوت پایان نیمه نخست مسابقه، حدود ۲۰ نفر در فضای کوچک سرویس بهداشتی ورزشگاه حافظیه، پشت درب‌های بسته قرار گرفته‌اند که تعداد زیادی از آنها را کودکان ۱۰ تا ۱۲ ساله تشکیل می‌دهند. آقای نسبتا مسنی هم با تماشای این وضعیت، به طعنه می‌گوید: ما باید المپیک را اینجا برگزار کنیم!
اینکه حتی مخزن‌های مایع دستشویی هم کاملا خالی هستند، حقیقتا جای تعجب دارد. چطور می‌توان به شخصیت و نیازهای ابتدایی چندهزار هوادار، تا این حد بی‌توجه بود؟
وضعیت دیگر سرویس بهداشتی ورزشگاه، که از دسترسی عموم به دور است و به افراد حاضر در جایگاه ویژه،جایگاه خبرنگاران، عوامل صدا و سیما و … اختصاص دارد نیز تفاوت چندانی با آنچه اشاره شد، ندارد.
علاوه بر همه این نکاتی که ذکر شد، یکی از چیزهایی که سال‌ها پیش با هزینه‌ای گزاف – از جیب بیت‌المال – برای ایجاد جذابیت و رضایتمندی بیشتر تماشاگران تهیه شده بود، مدت‌هاست از کار افتاده و بلا استفاده مانده است؛ اسکوربورد!
اسکوربورد ورزشگاه حافظیه در سال ۱۳۹۲ با هزینه‌ای چندصد میلیون تومانی راه‌اندازی شد و تا همین سال گذشته هم صرفا جهت نمایش زمان و نتیجه مسابقات مورد استفاده قرار می‌گرفت، اما امسال کاملا خاموش مانده و همان اندک بازدهی گذشته را هم ندارد.
به گزارش سادس، ورزشگاه فارغ از اینکه وظیفه میزبانی از یک مسابقه ورزشی را به عهده دارد، جایی برای برگزاری یک دورهمی عمومی است. جایی برای تخلیه هیجان، جشن و پایکوبی و در یک کلام: افزایش نشاط اجتماعی است.
حضور در ورزشگاهی با موقعیت جغرافیایی حافظیه، به خودی خود می‌تواند رضایتمندی اکثریت حاضران در آن را فراهم بیاورد، حتی اگر تیم آنها انتظاراتشان را برآورده نکرده باشد. اما از این علاقه‌مندی نباید سوء استفاده شود. نمونه نمایش باشکوهی که از هواداران فجر در ۱۸ آبان ۱۴۰۲ به چشم آمد، سخت تکرار خواهد شد.
مسئولان این باشگاه هم باید توجه داشته باشند که دلیل بسیار مهم حضور چشمگیر هواداران در ورزشگاه، روز و ساعت بسیار مناسب برگزاری این مسابقه بود. اما از هفته آینده که مسابقات در روزهای وسط هفته و ساعات ابتدایی بعد از ظهر برگزار می‌شود، ممکن است شاهد ریزش شدید مخاطب باشیم. چیزی که می‌تواند در عملکرد فنی و نتیجه تیم‌ها نیز تاثیر گذار باشد.
بنابراین، این مسئولان ورزشگاه و البته مسئولان باشگاه‌ها هستند که باید اقدامات لازم را برای حفظ این تعداد تماشاگر انجام دهند. از امور تبلیغاتی گرفته تا فراهم آوردن امکانات رفاهی و ابتدایی؛ تا پدری را به حضور دوباره با فرزندش در استادیوم، ترغیب کنند.
انتهای پیام