سادس/خوزستان ملی‌پوش خوزستانی دو و میدانی پیوند اعضاء با اشاره به نداشتن شغل، گفت: چهار سال است در مدارس دستفروشی می کنم و اگر دغدغه شغل نداشتم با کیفیت بهتری تمرین می کردم.
سید علی موسوی در گفت‌وگو با سادس در ابتدا در خصوص کسب شش مدال در رقابت‌های دو و میدانی پیوند اعضاء جهان اظهار کرد: مسابقات نسبت به دوره قبلی از سطح بالاتری برخوردار بود و رقبا خیلی آماده‌تر و با دست پر آمده بودند. البته من هم دو سال به صورت مداوم برای کسب موفقیت در این رویداد جهانی تمرین کرده بودم و تنها به فکر کسب مدال بودم. خوشبختانه موفق شدم شش مدال کسب کنم و بیشترین مدال کاروان تیم ملی پیوند اعضاء را به دست آوردم
وی در ادامه با اشاره به مشکلاتی که در مسیر ورزشی وی وجود دارد، عنوان کرد: مشکلات زیادی دارم و وقتی در سال ۲۰۱۹ از مسابقات جهانی انگلیس برگشتم، عنوان کردم اگر مسئولان از من حمایت کنند رنگ مدال‌هایم قشنگ‌تر و تبدیل به طلا می‌شود اما متأسفانه در این چهار سال مسئولان هیچ حمایتی از من نداشتند.
این ملی‌پوش رامهرمزی دوومیدانی پیوند اعضاء افزود: به دلیل مشکلات زیادی که دارم چهار سال است در مدارس دستفروشی می‌کنم و از این شهر به آن شهر می‌روم. متأسفانه در این سال‌ها جز وعده و وعید مسئولان چیز دیگری ندیدم. جتی دریغ از اینکه یک جفت کفش تمرینی به من بدهند. دو ماه قبل از اعزام به مسابقات اخیر جهانی به خاطر کفش نامناسب مچ پای من دچار آسیب شد و فیزیوتراپ به من گفت یک ماه باید استراحت کنی، اما من مسابقات جهانی را پیش رو داشتم و به حرف او توجهی نکردم و با درد پا به تمرینات ادامه دادم و هنوز هم این درد با من است.
وی با بیان اینکه به دلیل همین بی‌توجهی‌ها در مقطعی دلسرد شد و تمرین نمی‌کرد، گفت: به خودم گفتم دیگر تمرین نکن اما بعد یادم آمد رسالت من چیز دیگری است و باید اسم ورزش پیوند اعضا خوزستان را در ایران را به همه مردم بشناسانم. چون خیلی از ورزشکاران پیوند اعضاء بعد از پیوند و بیماری که دارند منزوی و خانه‌نشین می‌شوند ولی من همیشه خواسته‌ام نشان دهم بعد از پیوند هم می‌توان ورزش کرد و به زندگی ادامه داد. همین هدف‌ها باعث شد به کارم ادامه دهم و دلسردی را شکست دهم.
موسوی با اشاره به وعده پاداش مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان بیان کرد: آقای بنی‌تمیم به من قول پاداش داد اما واقعاً پاداش‌های جزئی دردی دوا نمی‌کند زیرا درد اصلی من اشتغال است. ضمن اینکه با توجه به نبود پیست دو ومیدانی در شهر رامهرمز هر روز مجبور هستم از شهر محل سکونتم برای تمرین به اهواز بیایم و بارها در این مسیر تصادف کردم. یعنی باید علاوه بر تحمل بی‌توجهی‌ها، باید خطرات این مسیر را هم به جان بخرم اما واقعاً مجبورم به خاطر علاقه‌مندی‌ام به این رشته با این خطرات کنار بیایم. جالب است که مسئولان شهر رامهرمز هم در جریان مشکلات و خواسته‌های من هستند اما تاکنون هیچ کمکی به من نداشته‌اند.
وی خاطرنشان کرد: اگر مسئولان از من حمایت می‌کردند و شغل داشتند و این قدر مجبور نبودم به خاطر دستفروشی در مدارس از این مدرسه به آن مدرسه و از این شهر به شهر دیگر بروم، مطمئناً با کیفیت بیشتری تمرین می‌کردم اما باید بگویم اکنون در کمال ناامیدی ادامه می‌دهم، آن هم به عشق مردم و بیماران خاص و پیوند اعضاء.
این ملی‌پوش با تشکر از هیات ورزش بیماران خاص و پیوند اعضاء گفت: آقای فتاحی رئیس هیات در حد توان خود کمک می‌کند ولی او تنها است و باید مسئولان از او حمایت کنند. فتاحی تاکنون کارهای بزرگی انجام داده است و به شرکت‌ها و ارگان‌های مختلفی رو می‌زند تا شرایط بهتری برای هیات ایجاد کند اما متأسفانه باز هم به او کمک نمی‌کنند.
انتهای پیام