فردوسی پور که با بررسی های داوری هر هفته، جنجال های زیادی در برنامه به وجود می آورد، بعد فنی مسابقات را هر روز کمرنگ تر می کرد و این روند آهسته آهسته از برنامه نود یک برنامه پر حاشیه را ساخت .
اگر شما هم از دنبال کنندگان قدیمی نود باشید، قطعا به یاد دارید که سالهای نه چندان دور امثال حاج رضایی، محصص، معینی و شاهرخی و.. به عنوان یک کارشناس فوتبال به جام جم دعوت می شدند تا تحلیل های فنی خود را از مسابقات ارائه دهند. اما فردوسی پور کم کم به این نتیجه رسید که تحلیل های کارشناسان فوتبال، چندان حاشیه ساز و جنجالی از آب در نمی آید به همین خاطر به سمت حذف این بخش های کارشناسانه از برنامه پیش رفت.
اگر حاشیه پردازای های افراطی نود را نادیده بگیریم، باید به این سوال پاسخ داده شود که این برنامه طی این سال ها و هزینه های فراوان، چه خروجی داشته و چه اقدام مثبتی در جهت فرهنگ سازی و اخلاق در فوتبال صورت داده است؟ آیا این برنامه توانسته در جهت خواسته های کلان حوزه فوتبال کشور و ایجاد فرهنگ در بخشخهای مرتبط به عنوان رسالت رسانه ملی اش برود؟
عادل فردوسی پور، بارها و بارها در برنامه های تلویزیونی خود در مورد مسائل مختلفی که به مدیریت کلان ورزش و یا سیاست گذاری های کلان در بخش های حتی بعضا غیر مرتبط باز می گردد اظهار نظر های متعددی داشته در حالی که هیچ تخصصی در این زمینه ندارد. به عنوان مثال برخی اظهارات فمنیستی و خلاف قانون و عرفیات جامعه اسلامی به راحتی و صراحت دربرنامه او مورد بحث قرار میگیرد و اظهارات وی همواره خلاف جریان خواست عمومی و مردمی بوده است.
حضور زنان در ورزشگاه ها، از جمله مواردی است که این مجری سیما، بارها و بارها به آن اشاره کرده و خواستار حضور بانوان در محیطی مانند ورزشگاه گردیده است. اما باید از وی این سوال را پرسید که او چند سال است که به عنوان یک تماشاگر عادی در ورزشگاه حضور نداشته؟
آیا اتفاقات منکر و الفاظ زشتی که توسط بسیاری از تماشاگر نماها به کار می رود را شنیده و دیده؟
اکثر قریب به اتفاق صاحب نظران، موضع روشنی در مورد حضور بانوان در ورزشگاه ها دارند و معتقدند این اتفاق با شرایط کنونی به صلاح نیست. اما فردوسی پورِ غیر متخصص در حوزه فرهنگ تا چه میزان به نظرات افراد متخصص احترام می گذارد؟
به طور قطع این تنها باری نبوده که برنامه به ظاهر فوتبالی نود پا را از گلیم خود دراز تر کرده و در مواردی که هیچ تخصصی ندارد بحث و تبادل نظر می نماید.
همواره دست اندرکاران برنامه جنجالی نود به جدایی سیاست از فوتبال اشاره می کنند و معتقدند که نود یک برنامه ورزشی است اما در وادی عمل اظهارات و کنش های مجری این برنامه به هیچ وجه موید این ادعا نبوده و شاهد هستیم که ما با یک برنامه مرکبِ آمیخته با اغراض سیاسی مواجهیم.
برهان این مداخلات ، اقدامات و تحرکات تحت پوشش رسانه ای فردوسی پور با شخصیت های سیاسی به بهانه های مختلف می باشد. به عنوان مثال، وی در یک مصاحبه مفصل با سید حسن خمینی که هیچ ارتباطی به فوتبال و حتی ورزش ندارد حاضر شد و به گفتگو پرداخت !
فردوسی پور در برهه ای در اقدامی عجیب و بدون هماهنگی های لازم با مدیران رسانه ملی به مصاحبه با جواد ظریف رفت در حالی که بعید است وزیر امور خارجه کشورمان یک بار هم توپ را با پا لمس کرده باشد!
همچنین وی بارها با نمایندگان مجلس بر سر برخی مسائل در برنامه اش درگیری لفظی پیدا کرده و در پستوی آرم فوتبالی برنامه اش به وضوح سیاست را به زیر و روی استودیوی نود کشید.
اصول حرفه ای رسانه اما باور دیگری دارد. هنر و ورزش هیچ شباهتی به هم ندارند، اما افراد دخیل در هردو همواره از شهرت خوبی برخوردار هستند. فردوسی پور طی سالها، تلاش فراوانی برای ایجاد پیوندهای نا متجانس میان قشر فرهنگی و هنری و ورزشکاران ایجاد نماید گواه این مدعا رفت و آمدهای نسبتا پیوسته بازیگران به نود است که البته وی با همین مستمسک به بیان و تبادل اعتقادات هنری خود نیز می پردازد.
برای مثال به حمایت وی از اصغر فرهادی کارگردان سینما وانتقاد از مسعود ده نمکی در بخش هایی از برنامه اش پرداخته است، همین طور در اقدامی عجیب از کیانوش عیاری در برنامه اش دعوت به عمل آورد اما مشخص نکرد که این رویه و اظهارات شخصی وی چه اهمیتی برای مخاطب ورزشی 90 دارد.
فاز جدید بررسی های نود : مدیریت شهری و تبلیغات زود هنگام انتخاباتی به نفع یک ستاد انتخاباتی؟!
برنامه دوشنبه شب هفته جاری نود، اولین برنامه پس از حادثه تلخ ساختمان پلاسکو بود. انتظار بی جایی به حساب نمی آمد اگر فردوسی پور به یک تسلیت اکتفا یا برنامه اش را به شهدای آتش نشان تقدیم می کرد. اما این مجری پر حاشیه ی سیاسی، ورزشی، فرهنگی ، هنری و افتصادی در اقدامی عجیب و بدون کوچکترین آگاهی (وقتی هنوز بررسی ها حتی علت اصلی حادثه راه مشخص نکرده ) زبان به انتقاد از عملکرد مسولین شهری در این حادثه گشود بدون آنکه مشخص شود کدام دستگاه ها مقصر احتمالی این حادثه هستند خود به تنهایی در جایگاه قاضی نشست. !
و این در شرایطی است بر اساس بیانات همین 6 روز پیش مقام معظم رهبری فرمودند اکنون زمان گشتن دنبال مقصر نیست و باید تمام تلاش ها به ختم و نجات اسیر شدگان زیر آورها معطوف شود .
از طرف دیگر برنامه ای که نامش یکی از نمادهای فوتبال است اصلا با چه توجیهی میتواند به خود حق دخالت در امور سایر ورزش ها را بدهد چه برسد به اینکه در مورد مسائل مدیریت شهری و مدیریت بحران اظهار نظر نماید؟!
باید از عادل فردوسی پور سوال کرد که چند واحد دروس مربوط به مدیریت بحران و مدیریت شهری در دانشگاه پاس کرده اید که اینگونه به خود حق صحبت های تخصصی در این زمینه را می دهید؟ به نظر می رسد که برنامه به اصطلاح فوتبالی نود، کم کم خود را برای انتخابات نیز آماده می کند و با تخریب مهره های یک جناح سیاسی عملا کمپینی بی ربط و زود رس را با استفاده از آنتن زنده صدا و سیما و بودجه بیت المال در این رسانه محبوب مردمی برای مقاصد سیاسی راه اندازی نموده است. جایی که فردوسی پور بارها از قالیباف و شهرداری مستقیم و غیر مستقیم با بهانه های مختلف یاد کرده و زبان به انتقاد جانبدارانه علیه مسئولان می گشاید !
لطفا به این فیلم توجه کنید ، در حادثه تلخ و تاسف بار برخورد واگنهای قطار عادل فردوسی پور صرفا به ابراز یک همدری اکتفاء کرده و البته به درستی وارد مسایل دیگری که در حیطه کاری اش نیست نمی شود اما در حادثه مشابه و جانگاه پلاسکو برای انتساب این موضع به جناح سیاسی مقابله اغراض کمپینی خودش بیش از 40 دقیقه از برنامه فوتبالی نود را صرف بحث بسیط معضلات آتش نشانی میکند !
حادثه پلاسکو و به فرض محال، یافتن مقصر ماجرا در برنامه نود، چه مشکلی را از فوتبال حل می کند؟!!
با توجه به اینکه در مورد حادثه پلاسکو، مسئولین مربوط همچون عوامل شهرداری، ارتش، سپاه و بسیج و تمام مسئولین مرتبط و حتی کم ارتباط تر نهایت تلاش خود را برای نجات جان آتش نشانان انجام داده اند و بعضا مسئولین رده اول از جمله خود شهردار تهران تا سه شبانه روز محل حادثه را ترک نکرد ولی حتی اگر بنا به بررسی و یافتن مقصر احتمالی در این مورد هم باشد آیا یک برنامه فوتبالی باید متولی این امر گردد؟! یا در برنامه ای تخصصی و با حضور کارشناسان خبره پیرامون مسئله و ابعاد گوناگون ماجرا بحث و تبادل نظر شود.
این کجای مسئولیت حرفه ای یک برنامه تلویزیونی است ؟
این کجای تخصص دست اندرکاارن نود است ؟
و این کجای طبع مخاطبان سراسر فوتبالی این برنامه است ؟
هر عقل سلیمی از پیچیدگی و گستردگی مسائل شهری و بخش های مختلف آن آگاهی دارد و همه متفق اند که با وجود مطالعات محدود نیز نمی توان در مورد این حوزه کاملا تخصصی حتی چند واژه کلی گفت. ضمن اینکه در ماجرای ساختمان پلاسکو به وضوح و بر اساس مستندات منتشر شده مشخص شده است که لزوما کوتاهی از جانب مسئولان شهری صورت نپذیرفته چرا اصلا امکان این وجود ندارد که واحد کارگاهی که وزارت کار هم در آن نقش مستقیم دارد با بیش از 3000 هزار نفر کارگر پلمب کرد اما در باب همین یک توضیح هم برآنیم که اظهار نظری بیشتر در تخصص ماهم نیست . لذا نمی توان یک طرفه به قاضی رفت و یک سازمان خاص را سیبل حملات قرار داد و با انتقاد های بی مورد بر عملکر آن تاثیر گذاشت تا از آب گل آلود یک برنامه ورزشی ماهی های رنگی برای یک جناح سیاسی خاص گرفت.
البته سوال دیگری که از مدیران مربوطه باید پرسید اینکه اگر تریبونی به لطف پخش زنده و آنتن بی حد و مرز مکرر مخاطب جذب کرده باشد، آیا حق این را دارد که از این فرصت سو استفاده نموده و جهت اهداف سیاسی و جناحی خود گام بردارد؟ این بخش از ابهام متوجه مسئولین رسانه ملی هم هست.
هرچند اینبار هم مثل سابق اقدام فردوسی پور و اغراض سیاسی شخصی اش بوسیله تخریب مسئولانی که در جریان حادثه پلاسکو از هیچ تلاشی دریغ نکردند با واکنش های مختلفی در فضای مجازی به خصوص توئیتر مواجه شد. بسیاری از کاربران در این شبکه اجتماعی این برنامه عجیب نود را بشدت به استهزا گرفتند.
فردوسی پور در این سال ها نشان داده که چندان وقعی به دستورات مقامات بالاتر از خود نمی نهد و بسیار خودسر و جزیره ای عمل می کند. چند وقت پیش بود که بخشنامه ای توسط مدیران صدا و سیما ابلاغ گردید ، اما فردوسی پور همین ابلاغیه به ظاهر پیش پا افتاده را هم تاب نیاورد و در برنامه زنده به ژستی حق به جانب گفت: «من نمی دانم چه اشکالی دارد بگوییم تلگرام! گفتند نگویید تلگرام! ولی اصلا متوجه نمی شوم که نباید از این شبکه ها نام برد. بینندگان عزیز لطفا برنامه ما را در اینستاگرام و تلگرام دنبال کنید!» این مثال می تواند مشتی نمونه خروار و آوار مداخلات غیر مسئولانه و سرپیچی های مکرر یک مجری پر حاشیه باشد، یکی دیگر از مصادیق عدم تمکین چارتی و سیستماتیک تهیه کننده نود در سازمان صدا و سیما همان مصاحبه با وزیر امور خارجه است که در بالا به تفصیل به آن اشاره شد.
باید این سوال را از آن ها پرسید که جذب مخاطب به چه قیمتی باید صورت گیرد و آیا اساسا بین داشته های برنامه نود و حمایت حدود 18 ساله و تمام قد رسانه ملی از یک مجری و یک برنامه صفر کیلومتر ارتباطی نیست ؟
و این برنامه با کدام مجوز قانونی سعی کمی می کند به نفع ستاهای انتخاباتی خاص در آستانه انتخابات های نقش آفرینی کند و اندیشه های جناحی خود را در یک برنامه صرفا فوتبالی به مردم تحمیل کند!!
آیا صرف نشاندن مخاطب پای سیما بدون ایجاد فضای سالم و تزریق فرهنگ صحیح به ذهن مخاطب از سوی رسانه ملی ِ معتمد، می تواند سیمای ملی را به سوی دستیابی به اهداف مشخص شده از سوی مقام معظم رهبری سوق دهد؟
با روند جاری، این برنامه با افت شدید مخاطب روبرو شده به گونه ای که دیگر بسیار به ندرت اتفاق می افتد که مشارکت در نظرسنجی های صورت گرفته در 90 به مرز دو میلیون نفر برسد ! این اتفاق تلخ برای فردوسی پور هر هفته روی آنتن زنده در حال تکرار است .
فردوسی پور که مدتی به دلیل حمایت های همه جانبه ای که دارد مجری بی رقیبی به نظر می رسید، حالا قافیه را به برنامه های شبانه دیگر سیما مانند خندوانه و دورهمی باخته است. فعالیت 18 ساله فردوسی پور و تیمش در رسانه ملی با چالش های فراوانی روبرو بوده، واقعیت این است که خروجی آنتن های بی وقفه و بی حساب و کتابی که در اختیار وی قرار گرفته چیزی جز اظهارات عجین شده با اغراض سیاسی، اجتماعی، قضایی و هنری شخصی این مجری به اصلاح ورزشی نبوده که هیچ سنخیتی نیز با ماهیت یک برنامه فوتبالی و سیاست های رسانه ملی نداشته و ندارد.
باشد این فریاد به جایی برسد انشالله