همسری دارم که خیلی خوب است، شغل خوبی هم دارد؛ امّا خیلی زود به من و بچه‌ها توهین کرده و خیلی داد می‌‌زند. تا یک بار اشتباه می‌کنيم، تمام خوبی‌هایمان را فراموش میکند؛ مثلاً اگر یک بار بچه‌ها را برای مدرسه دیر حاضر کنم، می‌گوید تو هیچ وقت بچه‌ها را زود حاضر نمی‌کنی.
اوّل: فراموش نکردن خوبی‌ها
هیچ وقت خوبی‌های همسرتان را فراموش نکنید. همسر شما به قول خودتان خوبی‌های زیادی دارد که نبودن هر کدام از این خوبی‌ها می‌توانست زندگی شما را با مشکلات بسیار زیادی مواجه کند. گاهی فراموش کردن خوبی‌های همسر موجب می‌شود، انسان انگیزه‌ای برای تحمّل عیب‌های او پیدا نکند، به همین دلیل هم درجة تحمّل او در زندگی پایین می‌آید. همسر شما اهل نماز است، او نسبت به لقمة حرام حسّاسيّت ویژه دارد و نان زحمت خود را در سفرة خانواده‌اش می‌گذارد، در ارتباط با زنان غریبه هرزه نیست، اعتیاد ندارد، نسبت به نیازهای خانوادة خود بی قید نیست و ده‌ها صفت خوب دیگر که گاهی غفلت از این‌ها موجب می‌شود، چهرة همسر در نگاه ما تیره و تار شود. پس با تفکّر روی خوبی‌های همسر آستانة تحمّلتان را در برابر رفتار نادرست او بالا ببرید.
دوّم: به جا آوردن شکر خوبی‌ها
البتّه فراموش نکنید که پس از تفکّر روی خوبی‌های همسر باید شکر آن را به جا آورید. فکر نکنید که شما از کسانی که همسرشان خوبی‌های همسر شما را ندارد برتر هستید. خیال نکنید به هیچ وجه امکان نداشت همسر شما یکی از این ویژگی‌هایی که هزاران زندگی را به طلاق کشانده داشته باشد. حالا که او از این عیب‌ها بری است، شکر آن را به جا آورید.
حداقل شکر آن است که هر روز در پیش‌گاه الهی با زبان بندگی از خداوند متعال تشکّر کنید که همسری با این ویژگی‌ها به شما داد. بعد هم در مقام عمل سعی کنید، حق این نعمت‌ها را ادا کنید. یکی از موارد شکر عملی، تحمّل کردن همین رفتارهای نادرست است.
سوّم: تذکر در هنگام عصبانیت، ممنوع
اگر واقعاً به دنبال اصلاح رفتار همسرتان هستید، در هنگام عصبانیت به او تذکر ندهید. تذکر در هنگام عصبانیت موجب می‌شود طرف مقابل عصبانی‌تر شود. انسان عصبانی، به ویژه وقتی که عصبانیت او شدّت دارد، نمی‌تواند منطقی فکر کند، تا بتواند تذکر شما را تحلیل کرده و اگر حق بود بپذیرد. امیر مؤمنان علی× فرمود:
شدّت خشم، نحوة سخن گفتن را تغییر داده، ریشة برهان و دلیل را قطع نموده و فهم را از هم می‌گسلد.
پس بهتر است در مواقعی که همسرتان از آرامش کافی برخوردار است، دربارة این صفت و تأثیرهای بد آن با ایشان با در نظر گرفتن قوانین گفتگو صحبت کنید.
چهارم: مقابله به مثل، هرگز
همیشه تلاش کنید در هنگام عصبانیت او، شما عصبانی نشوید. بهترین راه برای درمان عصبانیت، برخورد حلم آمیز و ملایم است. انسان عصبانی آتش‌دانی برافروخته است. عصبانیت شما، آتش غضب همسرتان را فروزان‌تر میکند. حتّی اگر در باطن خویش عصبانی هستید، تلاش کنید با نکاتی که دربارة راه‌های مبارزه با عصبانیت در گام‌های موفّقیت در زندگی مشترک گفته شد، خود را آرام نشان داده و مانند انسانی برخورد کنید که عصبانی نیست.
پنجم: برقراری رابطة محبّت آمیز
یکی از عوامل پیش‌گیری از عصبانیت، برقراری رابطة محبّت آمیز است. هر اندازه عاطفة میان شما و همسرتان بیش‌تر شود، دل‌هایتان نسبت به هم مهربان‌تر می‌شود. همین نکته موجب می‌شود، تعداد و شدّت عصبانیت‌های همسرتان کم‌تر شده و در مواردی هم که عصبانی می‌شود، زودتر مسأله خاتمه یابد. محبّت، روحیة پذیرش اشتباه را هم بالا می‌برد. پس به هیچ وجه عصبانیت‌های او موجب نشود که شما در رابطة محبّت آمیز چیزی کم بگذارید.
ششم: جلوگیری از سرد شدن رابطة فرزندان با پدر
به فرزندانتان هم بفهمانید که نباید به جهت این صفت پدر، خوبی‌های او را فراموش کرده و از برقراری رابطة محبّت آمیز دوری کنند. به هم ریختن رابطة پدر با فرزندان تأثیر جبران ناپذیری در تربیت آن‌‌ها خواهد داشت.
اگر به صورت دسته جمعی در مقابل پدر خانواده، سیاست حلم و محبّت را پیش بگیرید، به طور حتم اگر عصبانیت او رو به افول نگذارد، حداقل بیش از این نخواهد شد.
هفتم: توجّه به ریشة پزشکی بیماری
همیشه نباید عصبانیت را تنها یک مشکل اخلاقی دانست؛ بلکه گاهی این رفتار ریشة پزشکی دارد؛ مثلاً برخی در تغذیه توجّه به مزاج خود نداشته و غذاهایی مصرف می‌کنند که اعصابشان را ضعیف میکند. در این صورت باید به پزشک مراجعه کرده و این بیماری را مداوا نمود. بدون مداوای این بیماری نکات مشاوره‌ای تأثیر مطلوب خود را نخواهد گذاشت.