از وحید_جلیلی پرسیدیم: ” چرا پس از گذشت سی سال از انقلاب_اسلامی، حجاب در جامعه ما همچنان مسئله است؟”
پاسخ داد:
«به نظر من یک جور دیگر باید سوال را مطرح کرد. چرا اولِ انقلاب، حجاب مسئله نبود؟ چرا خیلی از بی حجاب ها چادری شدند؟
تعداد کسانی که با انقلاب چادری و محجبه شدند کم نیست. من طبق مشاهدات خودم می گویم که اتفاقا کسانی که با انقلاب محجبه شدند از حجاب کسی که به صورت سنتی محجبه شده سفت تر است.
حجاب فقط یک حکم نیست. حجاب شعار دین است و این یعنی نماد بقیه ارزش های دین هم هست. ببینید ریش یعنی چه؟ اول انقلاب اگر کسی ریش داشت، فقط به این معنا نبود که او نماز می خواند. کسی که ریش داشت یعنی هر جا که گلوله بود او اول صف بود و هر جا که مرغ و یخچال می دادند در آخر صف می ایستاد. آدم ریش دار به این معنی بود، اول انقلاب حجاب هم این گونه بود. حجاب فقط نماد #عفت نبود. زنی که #چادر سرش می کرد یعنی کسی که خیرخواه دیگران است، به فکر دیگران است، ایثارگر است، نصف وقتش توی مسجد می گذرد، برای جبهه کمک می کند و به ایتام کمک می کند و… . خب این حجاب وقتی پرچم یک پارادایم و گفتمان شد، معنایش خیلی فراتر می شد از این که خانم حجابت را رعایت کن تا فلان آقا نگاهت نکند. یک کارکرد جزیی اش این بود که خانم ها باید خود را بپوشانند. یک پرچم بود، یک نماد بود، ضمن این که خودش هم موضوعیت داشت نه این که صرفا این طور باشد. خودش هم از جهت عفت و حجب و پوشیدگی موضوعیت داشت. شریعت موضوعیت داشت ولی فقط این نبود. هم شریعت بود و هم جزء شعائر بود.
وقتی آن حجاب گرفته شد، یعنی حجاب دیگر دلالت بر موضع اجتماعی دین نمی کند، به موضع سیاسی دین نمی کند، به موضع فرهنگی دین نمی کند، بر موضع سبک_زندگی دینی نمی کند.
اول انقلاب این طور نبود. من سال 58 که به مدرسه رفتم، معلم های ما همه بی حجاب بودند و بعد از این که فرهنگ انقلاب جا افتاد، یکی یکی با حجاب شدند نه این که بخش نامه شود و همه با هم با حجاب شوند. در یک روند شش ماهه-یک ساله ابتدا همه روسری سر کردند و بعد کم کم مانتویی شدند. بعدا در سال 60-61 بود که فکر می کنم بخش نامه ای شد. قشنگی اش هم به همین بود. اول انقلاب دین یک مجموعه بود. نمی شد یک جزءاش را گرفت و جزء دیگرش را نگرفت. یک مجموعه بود که کاملا ارگانیک معنا داشت. حجاب با #معنویت، با عدالت با جهاد کاملا شکل گرفته بود.»