به گزارش سادس به نقل از رویکرد جیت هیر در شماره اخیر مجله نیویورک ریپابلیک می نویسد: “چه دونالد ترامپ به عنوان نامزد حزب جمهوری خواه در انتخابات ریاست جمهوری انتخاب شود و چه نشود، او همین حالا هم به اندازه شخصیت های سیاسی عصر ما در امریکا تغییر ایجاد کرده است”.
سخنرانی ها و حملات عوام فریبانه جمهوری خواهان بر علیه اسپانیولی ها، مسلمانان، و معترضان سیاه پوست، باعث شده آن دسته از سفید پوستان آمریکایی که از تغییرات تدریجی کشور از لحاظ اقتصادی، فرهنگی و جمعیتی رضایت ندارند، جسارت دوباره ای به دست آورده و برای بیان آزادانه و بی پروای تعصبات، خشم، و نفرت خود از شرایط موجود ترغیب شوند.
ترامپ با نشان دادن خود به عنوان یک فرد اصطلاحا قدرتمند، حتی از حمله فیزیکی به معترضان خود نیز ابایی نداشته و در واقع این امر را تبدیل به بخشی از “آیین کمپین” انتخاباتی خود نموده است.
در واقع نیروها و فشارهای وارد آمده از طرف او، حزب جمهوری خواه را اصطلاحاً “ترامپیزه” کرده و گمان نمی رود که این تغییرات به آسانی قابل برگشت باشند.
تد کروز، رقیب جمهوری خواه ترامپ نیز از موضع تند نیویورکر در مورد مهاجرت و اسلام هراسی پیروی کرده، و راهی را برای نامزدهای آینده جمهوری خواهان باز کرد تا در آینده نیز از همین مواضع خصمانه برای پیروزی بهره برداری کنند. مایکل براندون در سایت خبری مجله ویک می نویسد: “ممکن است ترامپ در این رقابت شکست بخورد، اما “ترامپیسم” زنده خواهد ماند. در واقع، حزب جمهوری خواه می تواند سریع تر از آنچه که فکر می کنید مشکل دونالد ترامپ را حل کند، اما مسلما پدیده “ترامپیسم” منجر به “فاجعه ای انتخاباتی” در این انتخابات خواهد شد؛ و دلیل این امر به سادگی این است که این پدیده تعداد زیادی از مردم از جمله زنان، اسپانیولی ها و جمهوری خواهان جوان را تحت تاثیر خود قرار داده است.”
هیچ “ترامپیستی” در کنگره وجود ندارد؛ و زمانی که ترامپ به طور قطعی شکست بخورد، جنبش او نهایتاً محو خواهد شد. شان ترند در سایت خبری سیاست شفاف می نویسد: “از دیدگاه کلی، ترامپ مساله مهمی به نظر نمی رسد”. هر دو حزب جمهوری خواه و دموکرات در طول تاریخ سیاسی خود با سرعت شگفت انگیزی از فجایع سیاسی گذر کرده اند. برای مثال گمان می رفت رسوایی “واترگیت” که منجر به انتخاب جیمی کارتر در سال ۱۹۷۶ شد، باعث ویرانی جمهوری خواهان گردد. “اما تنها چهار سال بعد، جمهوری خواهان بار دیگر برنده انتخابات ریاست جمهوری شدند”. مایکل بورن در سایت خبری سالن می نویسد: ” فرض می کنیم جمهوری خواهان به سرعت از کابوس ترامپ گذشتند؛ اما سوال اساسی این است که بعد از رفتن ترامپ، چه بر سر آن همه ترس و خشم تحریک شده و قابل اشتعالی می آید که در جامعه طبقه متوسط و پایین سفیدپوستان آمریکایی از شرایط اقتصادی و اجتماعی شان رخنه کرده و نشانه هایش هر شب در اخبار و رسانه ها دیده می شود؟” او به آنها یاد داد برای مشکلات خود اقلیت ها و مدرنیته را قربانی کرده و با مشت و نطق های جسورانه و آتشین نژادی با مخالفان برخورد کنند. بعد از انتخابات نوامبر، پیروان ترامپ باز هم باقی خواهند ماند: “با جمعیت بیش از حدی که قابل چشم پوشی نیست، و با خشم فروخورده ای که برای مدت طولانی قابل کنترل نخواهد بود”.
ترجمه از سوما زمانی