در جامعه یک دسته از افراد و گروهها ، مظهر یکسری از صفات و روحیات هستند و از آنها انتظار می رود تا در آن زمینه نسبت به مردم دیگر پیش قدم باشند به عنوان مثال پزشکی که خود سیگار می کشد یا معلمی که در تربیت فرزندان خود ناموفق است در نظر مردم برجسته هستند . پلیس نیز مظهر قانونگرایی و مجری قانون است لذا در این زمینه ابتدا باید خود مقدم باشد و در تعاملات نیز همه ی افراد در نظرش یکسان باشند و ملاک فقط قانون باشد.
سرویس انتظامی سادس: ارگان هایی که در تعامل با مردم هستند ، از جهتی در شکل گیری ذهنیت مردم نسبت به کارآمدی خود نقش دارند و از جهت دیگر هم برای خدمت رسانی بهتر به این ذهنیت مثبت نیازمند هستند اما باید توجه داشت که تصویرهای ذهنی از یک مجموعه غالبا به صورت ناخودآگاه از مشاهده و تعامل شکل میگیرند نه اینکه هر انسانی تصمیم بگیرد تا آن را برای خود ایجاد کند و به همین دلیل هم از تصویر های ساختگی و غیر واقعی ، ماندگارتر و موثرتر هستند . ذهنیت مثبت مردم نسبت به عملکرد مجموعه هایی که با بدنه ی اجتماع ارتباط دارد بصورت فرمایشی ، دستوری ، اکراهی ، اجباری و حتی تبلیغی و رسانه ای نیز ایجاد نمی شود . این مساله حتی بصورت یک قضیه ی مقطعی و کوتاه مدت هم موثر نیست بلکه نیازمند زمان طولانی و استمرار در وجود عوامل زمینه ساز است.
نیروی انتظامی نیز از این قضیه مستثنی نیست و به منظور افزایش اعتماد عمومی نسبت به خود و احساس رضایتمندی مردم در حل مشکلات مرتبط ، به این تصویر مثبت در اذهان عموم جامعه نیازمند است . برای شکل گیری چنین ذهنیتی وجود شرائط و مواردی ضروری به نظر می رسد:
۱) اقتدار بدون بی رحمی: نیروی انتظامی زمانی می تواند کارآمد و مفید جلوه گر شود که حضورش موجب دلگرمی مظلوم و هراس ظالم شود و این مساله چنان می تواند رشد کند که حتی اسم این نیرو نیز در بسیاری از موارد مشکل را حل کند اما باید در نظر داشت که همیشه ویژگی های خوب با خطرات و آسیب هایی نیز همراه است و بسیار باید احتیاط نمود تا از نمودار اقتدار مورد قبول به سمت افراط و تفریط متمایل نشود.
۲) سلامت درونی: سلامت فکری ، اخلاقی و عملی بدنه ی نیروی انتظامی شاید از مهم ترین ویژگی های این ارگان باشد که در دو سطح قابل تصور است . یک مرتبه زمانی که تک تک نیروها در سطح جامعه با مردم برخورد دارند و در سطح دیگر زمانی که عموم مردم به پایگاه های نیروی انتظامی مراجعه می کنند که در هر دو مورد ، این پاکی و سلامتی برای مخاطبین ملموس است و به چشم می آید.
۳) حضور به موقع و سریع در قضایا: در گذشته شماره ی ۱۱۰ به منظور خدمت رسانی بهتر و سریع تر نیروی انتظامی شروع به کار کرد که خود از تجربه های موفق در این زمینه بوده است و در حال حاضر در هر حادثه ای به سادگی دسترسی به آن امکان پذیر است اما اطلاع رسانی یک روی سکه هست و طرف دیگر حضور سریع می باشد زیرا گاهی تخلفات اجتماعی در چند دقیقه و حتی چند ثانیه اتفاق می افتد و نشان می دهد که از دست دادن زمان چه مقدار می تواند آسیب زا باشد.
۴) مهربانی و کمک نسبت به مردم: شاید اینگونه به نظر آید که از نیروهای نظامی و انتظامی برخوردهای سخت و خشک بدون عطوفت لازم است اما این تصور ، نگرشی اشتباه نسبت به اینگونه ارگان ها و در نظر نگرفتن شرائط و موقعیت است . در سراسر برخورد پلیس با مردم این مهربانی و دلسوزی باید دیده شود حتی گاهی بدون درخواست مستقیم و فقط با احساس اینکه گروه یا شخصی احتیاج به کمک دارند ، اقدام لازم صورت بگیرد که نشان دهنده ی توجه پلیس به وقایع اطرافش است.
۵) قانونگرایی: در جامعه یک دسته از افراد و گروهها ، مظهر یکسری از صفات و روحیات هستند و از آنها انتظار می رود تا در آن زمینه نسبت به مردم دیگر پیش قدم باشند به عنوان مثال پزشکی که خود سیگار می کشد یا معلمی که در تربیت فرزندان خود ناموفق است در نظر مردم برجسته هستند . پلیس نیز مظهر قانونگرایی و مجری قانون است لذا در این زمینه ابتدا باید خود مقدم باشد و در تعاملات نیز همه ی افراد در نظرش یکسان باشند و ملاک فقط قانون باشد.
محمد سعید ایزدپناه