یک منجی غریق می‌گوید اگرچه از نظر شغلی امنیت ندارند اما باوجود تمام دغدغه‌های‌شان، بدون هیچ‌گونه چشم‌داشت و منتی حاضرند جان خود را بدهند و نجات دهنده جان یک فرد باشند.
همیشه نجات جان انسان‌ها، حس شیرینی دارد و این حس برای ناجیان غریق که به آب می‌زنند و جان خود را به دست گرفته تا جان دیگری را نجات دهند، حس شیرین و عجیب‌تری است؛ رحیم دیدار نیز یکی از منجیان غریق خوزستانی است که طعم این حس شیرین را در دوران فعالیت خود چشیده است؛ در سال ۹۸ که ناجی جان یک پدر بود.
به بهانه روز ملی نجات غریق که ۲۱ تیرماه بود، گفت‌وگوی سادس را با رحیم دیدار، نجات غریق اهل شهرستان بهبهان که در سال ۹۸ توانست در یک شراط استثنایی، جان یک پدر خانواده را نجات دهد تا او دوباره به زندگی برگردد و فرصت مجدد زیستن را پیدا کند، می‌خوانید:
روایت یک غرق شدگی
“من در بخش تفریحات آبی سد مارون بهبهان به عنوان ناجی مشغول به فعالیت هستم. سال ۹۸ زمانی که سد را باز کرده بودند و دبی آب نیز افزایش پیدا کرده بود، با توجه به تعطیلات عید نوروز، این مکان شلوغ بود و مردم زیادی برای بازدید از سد در مکان حضور داشتند. حدود ساعت ۱۰ صبح بود که با ما تماس گرفته و اعلام شد که در بخش بین سد مارون و آریوبرزن، یک مرد حدودا ۴۰ ساله غرق شده است. گویا این آقا قصد داشته است از فرزند خود در کنار سد عکس بگیرد که پایش لیز می‌خورد و به درون آب پرتاب می‌شود. او پس از برخورد به یک صخره دچار شکستگی پا می‌شود اما توانسته بود خود را به صخره نگه دارد. زمانی که این حادثه به ما اعلام شد، بخش تفریحات آبی سد را تعطیل کردم و برای نجات فرد به بخش موردنظر سد رفتیم.
زندگی دوباره
زمانی که به محل رسیدم، هلال احمر و اورژانس نیز در محل حادثه مستقر شده بودند. شدت آب به صورتی بود که فرد در حال غرق شدن بود و از طرفی نیز جریان آب به صورتی بود که من از بخش بالای سد نمی‌توانستم به درون آب بروم و جان او را نجات دهم. اما در نهایت راهی برای رفتن به درون آب پیدا کردم ولی شدت آب در حدی بود که حتی با توجه به مهارتم نمی‌توانستم کاری انجام دهم. به هر حال تلاش کردم، نزدیک به دیواره‌ها در آب حرکت کنم و با هر سختی و زحمتی که بود، خودم را به آن آقا رساندم. زمانی که او را دیدم، رنگ صورتش کاملا سفید شده بود و پای او و دنده‌هایش دچار شکستگی شده بود و از نظر بدنی دچار مشکلات بسیاری شده بود. من در آن لحظه هیچ اقدام پزشکی نمی‌توانستم انجام دهم و تنها کاری که انجام دادم، او را به دیواره‌های سد رساندم و جایی ثابت برای او پیدا کردم و توانستم او را نگه دارم. بعد نیز قایق‌های سایت تفریحی به ما نزدیک شدند و در نهایت توانستیم جان این پدر را نجات دهیم.
حس شیرین
ما ناجیان غریق در حالت عادی نیز همیشه احساس مسئولیت داریم و این حس مسئولیت به صورت خودجوش در تمامی ناجیان غریق وجود دارد و از این‌که بتوانند کمک کنند، لذت می‌برند و آن روزی که من آن پدر را نجات دادم، بهترین حس را داشتم. حتی یادم هست زمانی که می‌خواستم به درون آب بروم و او را نجات دهم به من گفتند که شدت جریان آب بسیار زیاد است و ممکن است برای شما خطری ایجاد شود اما در آن لحظه به خودم گفتم در چنین شرایطی اگر یک نفر قرار است کاری انجام دهد، کسی جز من نیست و نباید وقت را تلف کنم. زمانی که او را نجات دادم از این‌که می‌دیدم مادر و همسرش که در محل بودند، از شوق اشک می‌ریختند بسیار خوشحال بودم زیرا خانواده‌اش او را از دست رفته حساب می‌کردند و اشک‌هایشان از سر شوق را فراموش نمی‌کنم. من آن لحظه تنها خدا را شکر کردم که توانستم جان یک نفر را نجات دهم.
دغدغه‌ها
شاید باورتان نشود، هر کدام از ناجیان غریق با کم‌ترین دستمزدها مشغول به فعالیت هستند و در واقع باید بگویم، دستمزد خاصی ندارند و جوابگوی زندگی‌شان نیست اما آن حس انسان‌دوستانه و کمک به دیگران آن‌ها را علاقه‌مند به کار نگه داشته است. حتی زمانی که در اهواز سیل آمد، تمام ناجیان غریق اعلام آمادگی کردند و این‌ها همگی حرکت خودجوش است و در چنین مواقعی بحث مالی و حقوق را فراموش می‌کنند ولی باید بگویم هیچ ناجی غریقی از نظر مالی تامین نیست و رسیدگی لازم به آن‌ها نمی‌شود. دید به این قشر باید از مراجع بالادستی درست شود، البته یکسری وعده‌ها داده شد اما متاسفانه تغییری ایجاد نشده است. ناجیان غریق نه امنیت شغلی ندارند و نه از نظر معیشتی در شرایط خوبی هستند که انتظار می‌رود توجه بیشتری به این قشر شود. آن‌ها بدون هیچ‌گونه چشم‌داشت و منتی حاضرند جان خود را بدهند و نجات دهنده جان یک فرد باشند که باید به صورت شایسته نیز مورد توجه قرار بگیرند.”
انتهای پیام