فراموش نکنیم در فوتبال، تنها یک چیز قابل پیش‌بینی است و آن، پیش‌بینی ناپذیر بودنش است. هیچ چیز این بازی؛ این شهرآورد همیشه مهم و همیشه پراسترس، معمولی نیست!
به گزارش سادس فضای پیش از شهرآورد ۸۳، بیش از آنچه باید باشد «معمولی» است. وضعیت متفاوت دو تیم در جدول رده‌بندی و اختلاف زیادشان باعث شده تا فضای پیش از این بازی بزرگ، این بار عادی‌تر از همیشه به نظر برسد. انگار هواداران هر دو تیم خوب می‌دانند چه اتفاقی قرار است بیفتد و همین موضوع، تب و تاب آنها برای مسابقه روز جمعه را کاهش داده است. پرسپولیسی‌ها، در یک معادله منطقی و با مقایسه وضعیت درخشان تیمشان با شرایط اسف بار رقیب دیرینه، خود را برنده قطعی بازی می‌دانند و در آن سوی میدان، انگار استقلالی‌ها به تقدیر پیش آمده تن داده‌اند و آماده یک نتیجه ضعیف دیگر، و سقوط بیشتر به چاه ناکامی و بحران هستند. برای همین است که در نظرسنجی برنامه ۹۰، تنها بیست درصد مخاطبین به برد استقلال رأی می‌دهند و هر سه نتیجه پرتکرار در پیش بینی‌ها، متعلق به برد پرسپولیس است.
قرمز درخشنده
اوضاع پرسپولیس بیش از همه این سالها بر وفق مراد است. اگرچه از آخرین قهرمانی پرسپولیس در لیگ ۹ سال می‌گذرد اما برای ثبات این روزهای پرسپولیس، در ده پانزده سال اخیر نمی‌توانیم نظیری پیدا کنیم. تیم از همان هفته اول حسابگرانه بازی می‌کند، بدشانسی نمی‌آورد، از داوری ضربه نمی‌خورد و از پنج بازی و پانزده امتیاز، فقط چهار امیتاز را از دست می‌دهد تا از همان ابتدا، یکه تاز صدر جدول شود. انگار وقت چیدن میوه یکسال و اندی حضور برانکو در پرسپولیس رسیده. حالا تاکتیک‌های او به تبلور رسیده‌اند و با تیمی هجومی و قدرتمند در خلق موقعیت مواجهیم که پیروزی بر آن غیر ممکن به نظر می‌رسد.
با حضور چهره‌ای مثل بیرانوند در خط دروازه، با شش کلین شیت در هفت بازی اخیر و درخشش به عنوان دروازه بان اول تیم ملی، حالا پرسپولیس تمام این سالهای سخت و بدون دروازه‌بان ِ ستاره را فراموش کرده است. در خط دفاع هم، آمیزه تجربه و جوانی ِ سیدجلال حسینی و محمد انصاری، ترکیبی خوش فرم و غیرقابل نفوذ برای پرسپولیس ساخته است. حضور حسین ماهینی در جناح راست هم تا الان بی عیب و نقص بوده و برانکو احتمالاً خوشبخت‌ترین مربی ایران است که در همین پست، رامین رضاییان ملی پوش را هم دارد. دفاع چپ هم فعلاً در اختیار ربیع خواه جوان است. بازیکنی که هیچ بعید نیست «انصاری» دوم قرمزها، و مدافع قابل اتکای آینده این تیم باشد.
خط میانی پرسپولیس، رشک برانگیز ترین خط میانی فوتبال ایران است. کامیابی نیای کارگر و جنگنده بهترین دوران خود را سپری می‌کند. جلوتر از او محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده و امید عالیشاه یک کمربند هجومی جوان، سریع و پر انعطاف را ساخته‌اند. ترکیبی که پس از یکسال کنار هم بودن، حالا به اوج بلوغ رسیده. مهدی طارمی و علی علیپور هم برای تمام کنندگی و به ثمر رساندن تلاشهای این تیم سخت کوش کافی به نظر می‌رسند، حتی اگر وحید امیری آماده به دربی نرسد.
آبی‌های پر از تردید
شروعی بدتر از این شروع و رتبه‌ای پایین‌تر از این رتبه پیش از شهرآورد، برای بدبین‌ترین هواداران استقلال هم قابل تصور نبود. آشفتگی تاکتیکی و عدم هماهنگی میان بازیکنان، باعث شده با استقلالی مواجه باشیم که سخت گل می زند و راحت گل می‌خورد. اگرچه اکثر هواداران آبی، منصوریان را دوست دارند و معتقدند باید به او فرصت داده شود، اما دربی مسابقه‌ای نیست که باخت در آن و حتی تساوی معمولی بتواند آنها را راضی کند. حسرت تقریباً پنج ساله استقلال برای بردن پرسپولیس، صبر هواداران را لبریز کرده و آنها امیدوار بودند با تیم پرستاره منصوریان، این حسرت امسال به پایان برسد اما نتایج ناامید کننده استقلال در آغاز فصل، طرفداران را با تردیدهای جدی مواجه کرده است. هواداران از خود می‌پرسند چطور استقلال امسال، که از سه تیم تازه لیگ برتری شده فقط دو امتیاز گرفته و از پنج بازی آسانش تنها سه امتیاز، می‌تواند تیم صدرنشین و مهارنشدنی برانکو را شکست دهد؟ بسیاری از استقلالی ها، دیگر تحمل قعرنشینی را ندارند و جمعه را یکی از آخرین فرصت‌های منصوریان می‌دانند.
در خط دروازه، سیدمهدی رحمتی دیگر آن فروغ سابق را ندارد و بدون کلین‌شیت، با روزهای اوج خود فاصله زیادی گرفته. سردرگمی منصوریان برای چینش مدافعینش هم البته به آسیب پذیری استقلال در فاز تدافعی افزوده است. مگویان، کنعانی زادگان، رابسون، زکی پور، نورافکن، یعقوب کریمی، مجید حسینی و وریا غفوری؛ همه نام‌هایی است که منصوریان در تنها پنج بازی برای خط دفاعش استفاده کرده است. در میان این نام‌ها، قفط وضعیت غفوری کمی امیدوارکننده است. او، بازی به بازی بهتر شده و می‌تواند یکی از نقاط قابل اتکای استقلال در روز جمعه باشد.
اوضاع خط میانی آبی‌ها هم، نه به اندازه خط دفاعش، اما مطلوب نیست. سردرگمی میان استفاده از یک یا دو هافبک دفاعی، در کنار ناتوانی بختیار رحمانی برای ایفای نقش بازی سازی، باعث شده تا استقلال خط هافبک شکننده‌ای داشته باشد. فرشید اسماعیلی هم اگرچه امیدوار کننده نشان داده اما کم‌تجربگی و ضعف قدرت بدنی‌اش باعث شده تا نتواند مهره قابل اطمینانی برای نوک پیکان خط میانی استقلال باشد. تنها جای امیدواری برای آبی‌ها اما، بازی خوب خسرو حیدری و جابر انصاری در پست وینگر راست و چپ است. خط آتش استقلال هم، اگرچه پر مهره اما ضعیف به نظر می‌رسد. کاوه رضایی بسیار بهتر از این می‌تواند باشد و ظرفیت علی قربانی، بهنام به رزای، آرش افشین و محسن کریمی مغفول مانده است. استقلال، بسیاری از بهترین‌های ایران را در اختیار دارد، تیم جوانی هم هست اما هنوز در نتیجه گیری و رسیدن به سبک بازی درست خود، ناتوان است. شاید این استقلال، شبیه نسخه اولیه پرسپولیس برانکو باشد.
نبرد ققنوس و عقاب
بازی روز جمعه، در میان انبوهه‌ای از بیم و امیدها برگزار خواهد شد. استقلالی‌ها، دربی پنجشنبه ۱۴ بهمن ۹۰ را به یاد می‌آورند، روزگاری که تیمشان در اوج بود و پرسپولیس در بدترین وضعیت. روزهایی که همه انتظار پنجمین برد پیاپی استقلال را می‌کشیدند و گل‌های میلاد میداووی و فریدون زندی در کنار اخراج مهاجم حریف، همه چیز را به نفع تیم بهتر آن روزها کرده بود. معجزه فوتبال اما برای جابجا کردن این وضعیت، و دگرگونی شرایط فقط ده دقیقه نیاز داشت. سه توپ، سه ضربه، یک هتریک؛ و تمام! حالا شرایط عوض شده. استقلال پرنده زخمی امروز است و پرسپولیس، عقاب تیزپرواز لیگ ایران. ققنوس اما برای نشان دادن معجزه تولد، نود دقیقه فرصت دارد. نود دقیقه که می‌تواند مانند دربی بهمن ۹۰ باشد و شروعی برای پرواز دوباره استقلال، و یا یک بازی معمولی، با برد قابل انتظار پرسپولیس و فرورفتن استقلال به گرداب بی انتهایی از بحران و حاشیه. فراموش نکنیم در فوتبال، تنها یک چیز قابل پیش بینی است و آن، پیش بینی ناپذیر بودن آن است! هیچ چیز این بازی، این شهرآورد همیشه مهم و همیشه پراسترس، معمولی نیست!