به گزارش سادس، سانتیاگو برنابئو در سال ۱۹۴۳ ریاست رئال مادرید را بر عهده گرفت. این اتفاق پس از شکست یازده بر یک بارسلونا برابر رئال مادرید در نیمه نهایی کوپا دل ری رخ داد. برنابئو از زمان حضورش ایده ساخت ورزشگاه بزرگتری را داشت. او اطمینان داشت فوتبال باید به یک نمایش پر ببینده تبدیل شود و تیمی که ورزشگاه بزرگتری داشته باشد می تواند پول کافی را برای تشکیل یک گروه شکست ناپذیر ذخیره کند. به همین خاطر برنابئو به ساخت ورزشگاه بزرگتر فکر می کرد. او از حمایت رافائل سالگادو، مدیر بانک صنعت و تجارت برخوردار شد. سالگادو ابتدا ۲ میلیون یورو به باشگاه مادرید قرض داد تا این تیم چند زمین در اطراف چامارتین قدیمی بخرد. سپس این وام به ۳۰ میلیون یورو افزایش یافت که اعضا و دوستداران رئال مادرید این بدهی را تصفیه کردند.
ورزشگاه جدید بخشی از استادیوم قدیمی را در برگرفته بود اما دقیقا در جای آن ساخته نشد. مونیوس موناستریو و آلمانی سولر مهندسان این پروژه بودند و ساخت آن توسط شرکت اوئارته انجام شد. در چامارتین قدیمی از ۱۲ هزار عضو تنها ۱۹۷۵ نفر می‌توانستند روی سکو ها بنشینند. ورزشگاه جدید توانست این آمار را به ۴۱ هزار و ۸۴۸ نفر برساند که در مجموع ۷۰ هزار نفر جمعیت داشت. در نخستین روزها هوادارانی که به چامارتین قدیمی می رفتند از ساخت ورزشگاه جدید تعجب می کردند چون در نزدیکی استادیوم قدیمی در حال ساخت بود. در نهایت آخرین بازی در پانزدهم می سال ۱۹۴۶ در چامارتین قدیم برگزار شد و مادرید به مصاف مالاگا رفت. تیم پایتخت تا پایان ساخت ورزشگاه جدید به طور موقت بازی هایش را در متروپولیتانو (ورزشگاه اتلتیکومادرید) برگزار کرد.
بلاخره روز افتتاحیه فرا رسید. مادرید برای این دیدار بلننسس، قهرمان پرتغال را دعوت کرد. این بازی ساعت سه و نیم در عصر سرد دسامبر در حالی برگزار شد که مادرید توانسته بود بازی اش را برابر اتلتیک بیلبائو به تعویق بیندازد. سفیدپوشان می خواستند به بهترین شکل ممکن در دیدار افتتاحیه حاضر شوند. این تیم با ترکیب کایخا، کلمنته، کورونا، پونت، ایپینیا، اوئته، آلسوا، چوس آلونسو، باریناگا، مولوونی و ویدال به میدان رفت. باریناگا نخستین گل مادرید را به ثمر رساند. سپس بلننسس بازی را مساوی کرد اما آلونسو دو گل دیگر به ثمر رساند تا نتیجه سه بر یک شود. نخستین گام محکم برداشته شد و برنابئو پایه رئال مادرید بزرگش را بنا کرد.
پس از این شروع خوب، مادرید لالیگا را بد تمام کرد و تا مرز سقوط پیش رفت. با این حال دوران درخشان این تیم خیلی زود فرا رسید. ورزشگاه رئال مادرید تا دوم ژانویه ۱۹۵۵ چامارتین نامیده می شد اما پس از جلسه هیئت مدیره تصمیم گرفته شد نام این ورزشگاه به سانتیاگو برنابئو تغییر یابد.
انتهای پیام